Het verhaal van Jilles
We verzamelen ervaringsverhalen van inwoners van Waadhoeke. Wil jij ook jouw verhaal delen? Laat het weten aan onze inclusiecoördinator. Hieronder het verhaal van Jilles Kootstra.
‘Vroeger kroop ik soms diepongelukkig in bed’
Jilles Kootstra (27) is geboren en getogen in Sint Annaparochie. Rond zijn twintigste kwam hij, inmiddels Leeuwarder, uit de kast. Maar allang daarvóór voelde hij zich ‘anders’. Na zijn coming-out viel een last van zijn schouders. ‘Ik moest mijzelf opnieuw leren ontdekken, maar hoefde mijn geaardheid niet meer te onderdrukken.’
Eigenlijk is het eigenaardig om het etiket ‘anders’ te plakken op een man die valt op mannen in plaats van op vrouwen. Homoseksueel zijn is tegenwoordig immers breder geaccepteerd. Toch ervoer Jilles zichzelf aanvankelijk als afwijkend. Jilles: 'Op de basisschool was ik niet de stoerste jongen die op voetbal zat. Ik was zacht, creatief, empathisch en fantasievol. En ik had veel meisjesvriendinnen. Dat viel op, ook op de middelbare school. Daardoor ging ik me anders voelen, werd ik onzeker. Ik onderdrukte mijn gevoelens om maar zo ‘normaal’ mogelijk te zijn.'
Uitgescholden
Jilles groeide op in een warm gezin. Al op 5-jarige leeftijd had hij het gevoel ‘anders’ te zijn, maar hij wist toen natuurlijk niet precies waarom. De allereerste onzekerheid. Dat gevoel werd op de middelbare school versterkt toen kinderen Jilles uitscholden voor homo en hem pestten. ‘Daardoor ging ik mij nog meer aanpassen aan de heersende norm: hetero zijn. Later ben ik soms ook op straat uitgescholden. Dan verstijfde ik, bang om in elkaar geslagen te worden. Ik zie die periode als een zwarte bladzijde in mijn leven. Wie ben ik nu eigenlijk? Ligt het aan mijn houding, stem, uiterlijk? Dat waren vragen die ik mijzelf stelde. Soms kroop ik diepongelukkig in bed en huilde mijzelf in slaap.'
Eyeopener
Op de hotelschool kwam Jilles uiteindelijk uit de kast. Hij leerde mensen uit de LGBTIQ-community kennen. Dat was een eyeopener. Nadat hij zijn beste vrienden had meegedeeld homoseksueel te zijn, vertelde hij het zijn ouders, broertje en collega's. Niemand reageerde vervelend op zijn verhaal. Alle positieve reacties zetten Jilles juist nog meer in zijn kracht. 'Een belangrijke les die ik geleerd heb is: jezelf zijn loont altijd. Als ik mijn gevoel was blijven onderdrukken, had ik er nooit voor gekozen om verpleegkundige te worden. Daar rust een stigma op: veel mensen denken dat alleen vrouwen en homoseksuelen dat vak beoefenen. Door mijzelf te zijn ben ik nu wél verpleegkundige. Mijn droombaan! Bovendien heb ik fijne vrienden en een geweldige vriend, van wie ik heel veel hou.’
Strijdlustig
Strijdlustig zet Jilles zich tegenwoordig in voor de LGBTIQ-community. 'Misschien weet je niet hoe het is om een andere seksualiteit, gender, beperking of ziekte te hebben, maar laat iedereen in zijn of haar waarde. Je kwetst iemand als je negatief bent. Iedereen per se accepteren hoeft niet, maar heb minstens respect voor elkaar. Denk niet in hokjes. We zijn allemaal mensen. De wereld wordt mooier als we rekening met elkaar houden en er voor elkaar zijn.'